Cavern Club został otwarty przy 10 Mathew Street w środę 16 stycznia 1957 roku. Był najpierw rajem dla muzyków jazzowych, szybko jednak zaczął otwierać się na...
grupy grające muzykę skifflową, bluesa oraz rock and rolla. Niedługo potem stał się najważniejszym miejscem dla ekspansywnego brzmienia "Mersey Beat". Okres przejściowy w dziejach Cavern wyraźnie rozbawił Georga Harrisona który mówił: „wtedy to był jeszcze klub jazzowy. Gdy tam występowaliśmy, ludzie mówili: nie grajcie takiej muzyki, to jest klub jazzowy, a my na to: zaraz zagramy taki kawałek „Long Tall Sally”. Zagralismy a oni nas w końcu wykopali”.
grupy grające muzykę skifflową, bluesa oraz rock and rolla. Niedługo potem stał się najważniejszym miejscem dla ekspansywnego brzmienia "Mersey Beat". Okres przejściowy w dziejach Cavern wyraźnie rozbawił Georga Harrisona który mówił: „wtedy to był jeszcze klub jazzowy. Gdy tam występowaliśmy, ludzie mówili: nie grajcie takiej muzyki, to jest klub jazzowy, a my na to: zaraz zagramy taki kawałek „Long Tall Sally”. Zagralismy a oni nas w końcu wykopali”.
Włascicielem i pomysłodawcą klubu który został nazwany na cześć paryskiego klubu jazzowego "Le Caveau". był Alan Sytner. Sytner swój pomysł na otwarcie klubu zaczerpnął z jednej z paryskich dzielnic gdzie znajdowało się wiele jazzowych klubów mieszczących się w piwnicach. Kiedy wrócił do Liverpoolu i chciał otworzyć klub podobny do "Le Caveau" szukał odpowiedniego miejsca pod swoja inwestycję. Na miejsce pod przyszły klub znalazł idealnie nadającą się piwnicę która była wykorzystywana podczas drugiej wojny światowej jako schron. Na inaugurację otwarcia klubu zagrał Merseysippi Jazz Band. Jednak w krótkim czasie Cavern zamiast stać się klubem jazzowym stał się ulubionym miejscem spotkań i występów grup grających popularny w tamtym czasie skiffle.
Otwarcie Cavern zbiegło się z szaleństwem skiffle. Skiffle był improwizowaną formą jazzu i dźwięków hillbilly i został spopularyzowany w Wielkiej Brytanii na początku lat 50. Był wykonywany przeważnie na różnego rodzaju zaimprowizowanych instrumentach czy wręcz przedmiotach codziennego użytku, takich jak tara, grzebień czy garnek, a także banjo, harmonijka ustna i kazoo.
Wydanie singla „Rock Island Line” pod koniec 1955 roku przez Lonnie Donegana stworzyło boom na skiffle który poruszył rzesze nastolatków w Wielkiej Brytanii. Nigdzie nie było to szaleństwo bardziej widoczne niż w Liverpoolu. Chociaż skiffle zniknął tak szybko, jak się pojawił, Cavern stało się miejscem które przyczyniło się do rozpowszechnienia tego gatunku. Sama prostota skiffle dała wielu początkującym młodym muzykom możliwość zaistnienia. Jednak to rock 'n'roll stał się siłą napędową ich rozwoju. Większość wielkich nazwisk na scenie liverpoolskiej muzyki początku lat sześćdziesiątych może wywieść swe korzenie właśnie z okresu skiffle.
W 1957 roku w Liverpoolu John Lennon założył grupę skifflową The Quarry Men Skiffle Group (w 1960 roku grupa zmieniła nazwę na The Silver Beatles, a następnie na The Beatles) która wystąpiła po raz pierwszy w Cavern w środę, 7 sierpnia 1957 roku (tydzień wcześniej Ringo Starr zadebiutował w klubie w zespole Eddie Clayton Skiffle Group). Kolejny ich występ w The Cavern miał miejsce 24 stycznia 1958 r., kiedy to po raz pierwszy pojawił się tam Paul McCartney. Natomiast George Harrison zagrał tam w przerwie na lunch 9 lutego 1961.
Właściciele klubu tolerowali skiffie, ale nie znosili beatu. Gdy The Querry Men wystąpili tam po raz pierwszy zostali wówczas zbesztani za to, że do swojego występu przemycili kilka numerów Elvisa Presleya. Wszystko się zmieniło, kiedy tym położonym przy Mathew Street przybytkiem zaczął kierować wspomniany Ray McFall. Głownym daniem stał się rock and roll, początkowo w parze z jazzem, chociaż z tego drugiego szybko zrezygnowano pod wpływem eksplozji rytmów propagowanych przez „Mersey Beat”.
Beatlesi wystapili w klubie po raz pierwszy 21 marca 1961 roku. Szybko stali się głowną atrakcją razem z zespołami Searchers oraz Garry and The Pacemakers. Sama atmosfera podziemnego klubu, zatęchła, cuchnąca nie należała jednak do najbardziej zdrowych, a mimo to kiedy Beatlesi zaczeli tam wystepować na stałe, nikt nie uskarżał się na brak wentylacji, wilgoć na ścianach ani fetor środków odkażających. W listopadzie 1961 roku wiedziony ciekawością do klubu zawitał w porze lunchu Brian Epstain (późniejszy menedżer Beatlesów, który zaprowadził ich na sam szczyt), który chciał zobaczyć The Beatles na żywo. Nie minął nawet miesiąc, kiedy Beatlesi przyjęli jego propozycję współpracy. Zapewniwszy sobie kontrakt nagraniowy w 1962 roku, Beatlesi nadal grali w Cavern Club, kiedy jednak ich sława dotarła daleko poza Liverpool, występy stały się rzadsze. Ostatni raz weszli na scenę 3 sierpnia 1963 roku. Był to ich ponad trzechsetny występ na tej scenie. Za pierwszy występ dostali po 5 funtów, za ostatni - 300 funtów.
W Cavern zespół doświadczył w mikroskopijnej skali Beatlemanii. Wśród dziewcząt rozgorzała ostra rywalizacja – każda z nich była gotowa sterczeć przed klubem od wczesnych godzin porannych, by zająć jak najlepsze miejsce w środku. Gdy otwierano klub, rozlegały się szaleńcze okrzyki fanek. Zanim Beatlesi weszli na scenę, dziewczęta okupowały toalety, robiąc się na bóstwa w nadziei, że zwrócą na siebie uwagę któregoś z muzyków.Dj-em w Cavern był Bob Wooler który stał się siłą napędową sceny Beat Cavern i latem 1962 roku przekonał Ray`a McFalla, że nadszedł odpowiedni czas, aby rozpocząć ściaganie wielkich nazwisk do klubu. Dnia 1 lipca 1962 roku Gene Vincent (obok Beatlesów reklamowanych tego samego dnia) zadebiutował w Cavern. Nieco ponad rok później The Beatles dali ostatni występ. Pomimo tego począwszy od Gene`a Vincenta klub gościł przez następne jedenaście lat plejadę wielkich nazwisk. W ciągu kolejanych lat do Cavern zawitały takie znakomitości jak John Lee Hooker, The Yardbirds, The Rolling Stones oraz The Who. Nie pomogło to jednak uchronić się klubowi od problemów finansowych i przez niedługi czas w roku 1966 pozostawał zamknięty.
Próby Raya McFalla, by wejść w świat nagrywania "Nagrywanie dźwięku Cavern" zakończyły się finansową porażką. Cavern stał się ofiarą zmieniających się trendów i złego zarządzania finansami. Również konieczność przeprowadzenia prac renowacyjnych klubu niezbędnych do dostosowania tego miejsca do przepisów bezpieczeństwa i higieny okazały się z powodu braku finansów gwoździem do trumny. Koszty były poza zasięgiem Raya McFalla i klub musiał zostać zamknięty. Pomimo, daremnych prób Boba Woolera, grup i fanów, Cavern został ostatecznie zamknięty w dniu 27 lutego 1966 roku. Ray McFall ogłosił upadłość. Następnego dnia grupa stałych bywalców zaczęła okupowac klub dopóki nie rozgoniła ich policja.
Wydarzenia te poruszyły opinię publiczną i w krótkim czasie został powołany fundusz pomocy gdyż ludzie domagali się ponownego otwarcia klubu. Oburzenie z powodu zamknięcia klubu doprowadziły również grupę zwolenników Cavern do przedstawienia premierowi Haroldowi Wilsonowi (który był także członkiem lokalnego parlamentu) petycji. Wilson zaoferował swoje wsparcie. Jimmy Saville, Ken Dodd i wielu innych lokalnych dygnitarzy dołączyło do Harolda Wilsona. W dniu 23 lipca 1966 roku brytyjski premier, dokonał oficjalnego otwarcia klubu zaś Brian Epstein i Beatlesi wysłali telegram z życzeniami powodzenia.
Pomimo tego że klub był nadal ważnym miejsce występów znanych muzyków a szczególnie na początku lat 70-tych takich gwiazd jak Thin Lizzy, Supertramp, oraz Judas Priest, wielu jednak sądziło, że cudownej atmosfery z doby Mersey Sound nie uda się odtworzyć. W powszechnej opinii wydawało się, że klub stracił swą niepowtarzalność i oryginalność, które odróżniały go od innych miejsc.
W dniu 9 sierpnia 1967 roku klub rozpoczął sprzedaż alkoholu. W tym czasie Bob Wooler był mniej zaangażowany w działalność klubu i dlatego też Billy Butler przejał obowiązki głównego DJ-a .
W 1969 roku Roy Adams przejął zarządzanie. Choć klub nadal utrzymywał dobry standard muzyki i występowały uznane gwiazdy wraz z mieszanką najwyższej jakości muzyków lokalnych, okres świetności w historii Cavern należał już do wspomnień.
Roy Adams, po czterech latach zarządzania klubem, ostatni właściciel oryginalnej Cavern Club został zmuszony w 1973 roku do zamknięcia klubu. Część gruntu w miejscu Cavern przeznaczona została na miejsce szybu wentylacyjnego dla nowej petli kolejowej budowanego metra w Liverpoolu.
Jak na ironię szyb nigdy nie został zbudowany, pomimo tego, gdy stoi się w nowo wybudowanym klubie jeśli nie gra muzyka, słychać i czuć wibracje pod ziemią przejeżdżających pociągów.
W czasie budowy metra na obszarze Mathew Street, spory plac służył jako miejsce przechowywania sprzętu budowlanego. Po zakończeniu robót opustoszałe miejsce wykorzystano pod parking.
Data 26 kwietnia 1984 roku to początek nowego Cavern Club. Został on zrekonstruowany i zaprojektowany na nowo tak aby wyglądać niemal dokładnie tak samo jak oryginał. Pod budowę nowego Cavern wykorzystano ponad 15.000 starych cegieł z oryginalnego klubu, który aktualnie zajmuje część pierwotnego miejsca. Pomimo dość pieczołowitej rekonstrukcji istnieje jednak kilka istotnych różnic pomiędzy oryginalnym Cavern a nowym:
- klub dziś zajmuje tylko 75% z oryginalnej witryny
- zrekonstruowany klub jest głębszy niż oryginał.
- między 1957 i 1973 rokiem było 18 schodów prowadzących w dół. Dzisiaj jest 30 stopni
- dziś wejście do klubu jest 15 metrów bliżej do North John Street niż oryginalne. Paradoksalnie główne drzwi ewakuacyjne na Mathew Street nowego klubu są dokładnie w miejscu pierwotnych drzwi wejściowych. Rzucające się więc od razu pytanie dlaczego by nie umieścić zrekonstruowanego wejścia w tym samym miejscu?, pozostaje wciąż bez odpowiedzi
- oryginalne łuki i sklepienia były pod kątem 90 ° do Mathew Street, a nie równolegle, jak dziś
· 14 grudnia 1999 roku Paul McCartney zagrał w odnowionym Cavern dla trzystuosobowej widowni. Około 15 tysięcy fanów oglądało ten występ, który był transmitowany na żywo, na wolnym powietrzu w Chavasse Park w Liverpoolu, a kolejne 3 miliony - w internecie.
Nowy Cavern Club jest obecnie własnością Joe Daveya.
Bibliografia:
Tim Hill, The Beatles - i stała się muzyka..., wydawnictwo Solis 2010
Leszek Rudnicki, The Beatles, kulisy sławy, wydawnictwo Eneteia 2010
·
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz